25 Nisan kara çıkartması tüm şiddetiyle devam ediyordu. Bahara daha yeni yeni merhaba diyen güzelim deniz kıyısı ve fundalıklar şimdi insanların kanlarına bulanıyor, top mermilerinin havaya kaldırıldığı toz toprakla adeta Gelibolu'nun yüzey şekli değişiyordu.
Osmanlı ülkesinin dört bir yanından buralara savaşmak için gelen nice Mehmetçik vardı. Hepsi farklı kokular ve güzelliklere sahip bu yiğit delikanlılar, tam da bu bahar mevsiminde, farklı bir gözle bakmasını bilenler için ayrı bir baharın manzaralarını çiziyorlardı. Bu Mehmetçikler belki de ileride şahadet şerbetini içecek ve Allah'ın onlar için vaat ettiği cennet bahçelerinde o en güzel bahar çiçeklerini gördüklerinde, Çanakkale'deki kan deryaları içindeki cepheleri hatırlayacaklardı.
Gelibolu kara savaşlarının başladığı ilk günlerde, yarımadanın güneyinde ileri hatlarda bulunan 26. Alayın taburları, karşılarındaki kendilerinden 9 misli kalabalık askere karşı muharebelerde kahramanca savaşıyorlardı. Hatta 9. Tümen’e ait 8 bölük, ilk gün yapılan savaşlarda düşmanın iki taburu karşısında yapayalnız kalmıştı. Üstüne üstlük 27 Nisan’da Morto Koyu civarından Fransızlar da Kerevizdere bölgesine doğru taarruza geçmişlerdi. Buradaki birliklerimize takviye gerekiyordu. Gelibolu'nun kuzeyindeki 5. ve 7. Tümenlerin bu bölgeye sevk emri verildi. 5. Tümene bağlı olan 17. Piyade Alayı deniz yolu ile Kilya'ye geldi. 9. Tümenin emrine verilen bu birlik yayan olarak Eceabat ve Kilitbahir'den geçecek ve Havuzlar mevkiinde konaklayacaktı.
Anlatacağımız olayın kahramanı Yarbay Hasan Bey, birliğinin tam önünde atıyla ilerliyordu. Bu vaziyette Kilitbahir Köyü'nün tam ortasındaki meydan çeşmesine kadar gelmişlerdi. Bu köy meydanının diğer köydekilerden pek bir farkı yoktu. Ormanlıkta çocuklar koşuşuyor, birkaç kişi kovalarını doldurmak için çeşme başında bekliyor, ileride birkaç kadın bir şeyler yıkıyorlardı. Bu sırada meydana gelen bir hadise Yarbay Hasan Bey'in dikkatini çekti. Üzeri yara bere içerisinde olan, vücudundaki tüylerin büyük bir kısmı dökülmüş, adeta iki büklüm bir köpek, çeşmenin yalağına doğru yaklaşmaya başladı. Onun bu feci hâlini gören su başındakiler hayvanı çeşme başına yaklaştırmadılar ve uzaktan taş atarak yanlarından kovdular. Çeşmeye yaklaşıp su içemeyeceğini gören zavallı hayvan tam boynunu bükmüş oradan uzaklaşırken olayı saniyesi saniyesine takip eden Yarbay Hasan Bey hemen atından indi ve hayvanın yanına yaklaştı. Köpeğin üzerindeki yaralar ve yaralardan akan irinlere aldırmadan onu kucakladı ve doğru çeşmenin yanına götürdü. Önce güzelce köpeğin susuzluğunu giderdi, ardından bir bir yaralarını temizledi. Az sonra da karnını doyurup hayvanı yanına alarak oradan uzaklaştı. Şimdi birliğinin başındaydı Hasan Bey ve aldığı emre uyarak Kerevizdere Cephesine gidiyordu.
O günden sonra Hasan Bey bu köpeği bir daha yanından hiç ayırmadı. Adını Canberk koymuştu. Canberk kısa zamanda bu yeni hayatına alıştı. O, Mehmetçiklerin yanından hiç ayrılmıyor, onlarla birlikte şiddetli çatışmalara katılıyor, top gülleleri, etrafta patlarken kahraman Türk askeri ile birlikte düşman siperlerine atılıyordu. Kısa zamanda tam mânâsıyla iyileşmişti Canberk. Tüyleri yeniden çıkmaya başlamış, tüm yaraları kapanmıştı. Askerler komutanları Hasan Bey'in bu köpeğe neden bu kadar ilgi gösterdiğini merak ediyorlardı. Bir gün dayanamayarak bir tanesi sordu:
"Efendim bu köpeğe neden bu kadar itina ediyorsunuz?"
"Evet itina ediyorum, çünkü Cenab-ı Hakk'ın yarın Kıyamette bana bu köpeğe neden merhamet etmedin?” diye sormasından korkuyorum. " diye cevapladı Hasan Bey.
Bu bölgeye sevk olunalı uzun bir süre olmuştu. Hemen her gün bitmek tükenmek bilmeyen çağrışmalara katılıyorlardı. Özellikle Fransızlarla çarpışmalarından gırtlak gırtlağa birbirlerine giriyorlardı. Düşman sayısı çok fazlaydı, düşmanın neredeyse ardı arkası kesilmiyordu. Bazı geceler Türk siperlerine ani baskınlar düzenliyorlardı. Ama Canberk geceleri nerdeyse gözünü hiç kırpmıyor ve gece baskınlarını, ortalığı velveleye veren havlamaları ile hemen haberdar ediyordu.
11 Temmuz günü de sabah şiddetli siper çarpışmaları ile başladı. Önce Fransızlar taarruza katlılar. Mehmetçik zorlansa da bu hayasızca akını püskürmesini bilmişti. Derken bu kez de Mehmetçik taarruza geçti ve düşmanı saklandıkları siperlerinden sökmeye muvaffak oldu. Düşman geri siperlere doğru kaçıyordu. Mehmetçik bu siper savaşını da kazanmıştı. Ortalık Fransız askerlerinin cesetleri ile doluydu. Mehmetçikler ortalıkta koşuşuyor, kimileri yaralı olan arkadaşlarını sargı yerlerine yetiştirmeye çalışırken kimileri de şehit olan arkadaşlarının defin işleri ile uğraşıyordu. Hasan Bey de askerlerinin arasında onların bu faaliyetlerini izliyor, gerekli direktifleri veriyordu. O sırada bir Fransız askeri dikkatini çekti. Ölü gibi boylu boyunca yatan askerde hafif bir kıpırdama olmuştu. Hasan Bey askerin yaralı olduğunu düşündü. Eğer yaralı ise hemen hastahaneye kaldırtmalıydı. Osmanlı askeri, karşıdaki düşmanı bile olsa eğer yardıma muhtaçsa ona elini uzatmasını bilirdi. Çanakkale savaş hatıraları bunun yüzlerce örneği ile doludur. Hasan Bey de dininden aldığı bu yüce ahlak ve şefkat hisleriyle yerde yatan Fransız askerine doğru yaklaştı. Tam yarası var mı diye ona doğru uzanmıştı ki, hiçbir yarası olmadığı hâlde ölü numarası yapan ve bir elinde kaması ile bekleyen kalleş düşman askeri, elindeki kamayı Yarbay Hasan Bey' in göğsüne sapladı. Hasan Bey derin bir ah çekerek yere yıkılıvermişti. Şaşkınlık içersinde ne olduğunu anlayamayan Mehmetçikler hadiseye müdahale ettiler ama geç kalmışlardı. Komutanları yerde yatıyor, yarasından oluk gibi kan akıyordu. Yanına yaklaşan askerlerine fısıltı hâlinde "Allah şahidimdir ki bu Fransız'a kötü bir niyetle yaklaşmadım." dediği duyuldu.
Uzaklardan bir havlama sesi duyuldu birden. Askerler sesin sahibini iyi tanıyorlardı. Canberk olanca hızıyla oraya geldi ve velinimetini o hâlde görünce hemen yanına çöküverdi. Sahibinin ellerini yalıyor, kalkmasını istiyor, adeta gözlerini onun gözlerinden ayırmıyordu. Derken alay imamı da geldi. Hasan Bey'in yanında Kur'an okumaya başladı. İmam Efendi daha yeni başlamıştı ki, Hasan Bey’in birden bire, "La havle vela kuvvete illa billâhil aliyyil azîmi" 33 kere okuyunuz, dediğini duydu. İmam Efendi okurken Hasan Bey de bunu tekrar etmeye çalıştı. Artık Hasan Bey'in gözleri buğulanmaya, o güzel çehresi solmaya başlamıştı. Birden silkinir gibi oldu. Gözleri sanki yanındakileri değil ufku takip ediyordu. Sonra başını yanındakilere çevirmeden, gözleri hâlâ öteleri takip eder bir biçimde fısıltıyla:
"Beni ayağa kaldırınız!"dedi. Askerleri, komutanlarının bu son emrini de hemencecik uyguladılar ve Hasan Bey'in koltuklarına girerek onu kaldırdılar. Üstü başı kan içinde, son anlarını yaşamakta olan Yarbay Hasan Bey, "La ilahe illallah Muhammedün Resulullah" dedi. Yüzünde derin bir tebessüm oluşmuştu. Ve bu vaziyette iken dudaklarından şu sözler döküldü:
“Niye Zahmet Buyurdunuz ya Resûlallah?”
Bu sözler Hasan Bey'in son sözleri olmuştu. Kahraman komutan, askerlerinin kolları arasına yığıldı. Aslında bu bir yığılma değil, Kainatın Efendisiyle birlikte ötelere doğru kanatlanmaydı. Oradaki tüm Mehmetçikler gözlerinden akan sicim gibi yaşlarla öylece kalakalmışlardı. Uzun süre kıpırdayamadılar. Derken içlerinde toparlananlar, komutanlarını buraya, şehit edildiği yere gömmeleri gerektiğini söylediler. Mehmetçikler öncelikle yere uzattıkları Yarbay Hasan Bey'in üzerine bir Türk bayrağı örttüler. Sonrada hemen oracığa mezar kazmaya başladılar. Onlar bu işlerle uğraşa dursun, Yarbay Hasan Bey'in yanından bir nebze olsun ayrılmayan Canberk de Yarbay Hasan Bey'in üzerine örtülen bayrağın altına girmiş bir Kıtmir gibi onun ayaklarının yanına uzanmıştı.
Askerler kazma işini bitirince dualarla bayrağı açtılar. Yarbay Hasan Bey'in naşını alacak ve ebedi istirahatgahına yerleştireceklerdi. Canberk'i kenara çekmek ve Hasan Bey 'in naşını kaldırmak istediler, ama köpek kımıldamıyordu bile. Canberk'i şöyle bir tutup kaldıralım, dediler fakat bir de ne görsünler, Canberk çoktan velinimeti Hasan Bey'in yanında hayata gözlerini yummuştu. Askerler ikinci bir şaşkınlık içerisinde kalmışlardı. Önce Hasan Bey'i tekbirlerle defnettiler. Ardından Hasan Bey'in ayak ucuna köpeği Canberk'i de gömdüler.
Şimdi ikisi birlikte huzur içerisinde bir yarın başında yatıyorlar.
Ne mutlu bizlere ki, dedelerimizi yalnız bırakmayan ve her başımız sıkıştığında "Ben sizlerleyim" diyen bir Peygambere (s.a.s.) sahibiz; ve yine ne mutlu ki Peygamberin himayesini bu derece kazanmış atalarımız var.
Yarbay Hasan Bey'in kabri sanki her kişi değil, er kişiler ziyaret etsin denircesine o kadar da göz önünde değil. Ama bulmakta da zorlanmayacağınızdan eminiz. Ecebat-Seyyid Onbaşı ve Havuzlar üzerinden Alçıtepe Köyü’ne gelirken birkaç kilometre kadar önce sağa doğru bir toprak yolun ayrıldığını göreceksiniz. On dakika kadar bu toprak yolu takip edin. Az ilerde solda yolun 500 m kadar dışında bir tarlanın içinde bir yarın başında beyaz badanalı duvarları ile mübarek kabri göreceksiniz. Ruhun şad olsun ey büyük komutan ve canımız seni karşılamak için gelenlerin yoluna kurban olsun.
