Bugünlerde gerek Libya ve Suriye, gerekse Türkiye’nin Akdeniz’de geçen yılın son iki ayında ilan edip onadığı Libya-Türkiye Deniz Sınır Anlaşması ve doğal gaz aramaları yine çok taraflı müzakerelerin gündeminde.

Kurumsal özerklik, dışarıdan gelebilecek etki ve denetimlere karşı bir koruma kalkanı. Özellikle Merkez Bankası gibi ülke ekonomileri için çok önemli olan kurumları, siyasi otoritenin (siyasi ve ekonomik) rant heveslisi müdahalelerinden koruma amacı taşıyan bir uygulama.

Israil ve Birleşik Arap Emirlikleri(BAE) arasında imzalanan“ilişkilerin normalleştirilmesi”anlaşması, İsrail’i Körfez’e, Umman ve Suudi Arabistan yanı sıra, zaten Libya’da aktif olan BAE’i, bir kez daha Akdeniz’e taşımış oldu.

Dünyanın netameli coğrafyalarında sorunlar büyük, uzlaşmazlıklar keskin ve bunların hepsi birden koltuklarını sağlamlaştırmak isteyen siyasilerin elinde oyuncak.

Son yıllarda, özellikle Güney Kıbrıs, Mısır ve İsrail karasularında önemli doğal gaz yatakları bulundu.

Türkiye 2002 sonrasındaki sekiz yıl boyunca, Orta Doğu ve Kuzey Afrika (MENA) bölgesi ile ticari ve ekonomik ilişkilerden daha çok dini, kültürel ve tarihi bakış açısı geliştirme gayreti içine girdi.

Libya’nın uluslararası meşruiyeti olan Ulusal Mutabakat Hükumetine(UMH) bağlı Libya Ulusal Ordusunun, geçtiğimiz günlerde, başkent Trablusgarp ve Zintan’dan sonra en önemli stratejik merkezlerden biri olan Tarhuna vilayetinin denetimini ele geçirdiğini duyduk.

Ekonomik büyüme tahminlerinin gerçek verilere dayanması, koşullara göre revize edilmesi, ne içeriye, ne de dışarıya asla gerçek dışı bilgi verilmemesi önemli. Bu bağlamda, elimdeki son rakamların ışığında kısa bir değerlendirme yapmak isterim.