Maceracı dış politika ekseninde halkından uzaklaşan Ankara!

Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluş yıllarında formüle edilen geleneksel dış politikası modernleşme, sermaye birikimi ve güvenlik sütunlarına dayanmaktaydı. Sözkonusu politikanın en önemli unsurlarından biri Ortadoğu batağından uzak durmaktı. Ancak Demokrat Parti yönetimi bu politikadan saparak ABD’nin Ortadoğu’daki jandarması rolünü oynamaya soyundu. Bu rolün Türkiye’nin ulusal çıkarlarına ne gibi fayda sağladığı belirsiz iken, Türkiye’nin bölge ülkeleri nezdinde güvenilirliğine ciddi zarar verdiği kesindi. Üstelik Ankara’nın hemen yanıbaşında Kıbrıs gibi stratejik bir adada “garantörlük” sıfatına karşın soydaşlarının can güvenliğini sağlama girişimleri, ABD Başkanı Johnson’un uyarı mektubuyla akamete uğramıştı. Bu durum, devletin bekası ile vatandaşlarının can güvenliğini ön plana çıkaran realist ilkelere dayalı dış politikanın önemini Türk karar vericilere göstermişti. Dış politikayı hayallere, dostluklara, etnik, dini ve mezhepsel yakınlıklara dayalı olarak formüle etme girişimlerinin her an duvara toslayacağını ispat etmişti. AKP iktidarı Türkiye’nin hassas dengelere dayalı geleneksel dış politikasını değiştirdi. Ulusal çıkarların yerine grup çıkarlarını ikame etti. Kuzey Afrika’dan Ortadoğu’ya, Orta Asya’ya kadar “Müslüman Kardeşler” ya da benzeri revizyoncu dini yapılarla işbirliğine gitti. Komşularının iç işlerine müdahale etti. Silahlı gruplara eğitim, lojistik ve finansman desteği verdi. Atatürk’ün “Yurtta Sulh, Cihanda Sulh” sözünün felsefesi temelini sarstı. Dolayısıyla artık bölgesinde de uzak coğrafyalarda da sözü dinlenir bir ülke olmaktan çıktı. Gelişmelere yön vermek bir yana her türlü gelişmenin kendisinden daha fazla şey koparıp aldığı, dış meşruiyetini giderek kaybeden, içeride ise makam ve para beklentileri olan kitlelerin dışında vatandaşlarını kendisinden uzaklaştırmış, kurumları birbirleriyle kavgalı bir yönetime tanıklık etmekteyiz…